Μωροφιλοδοξίες ανθρώπων που κατά την περίφημη ρήση του … «αν δεν ήταν ο Ανδρέας δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους».
Γι’ αυτούς το πρόβλημα δεν είναι η σωτηρία της Ελλάδος, έστω και εάν αυτό φωνάζουν με σεντόρια φωνή, αλλά η σωτηρία της «καρέκλας» τους.
Ας καταλάβουν, όμως, ότι ο λαός που τους λάτρεψε, συγχωρεί τα λάθη, δεν συγχωρεί όμως τα πάθη, και το πάθος τους για εξουσία είναι πολύ φανερό.
Τώρα αν θα φθάσουν στην κορυφή ως πρωτογνώστες ή στο σκουπιδαριό της ιστορίας…..ο λαός θα δείξει.
του Κυριάκου Δασκαλάκη
Η κεντροαριστερά στη χώρα μας έχει μακρά ιστορία πολυδιάσπασης, σε αντίθεση με την κεντροδεξιά που πλην ελάχιστων εξαιρέσεων παράμεινε συμπαγής στο βασικό της κορμό.
Μετά τον πόλεμο και παρόλο που πρωθυπουργός της απελευθέρωσης ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου ο χώρος της κεντροαριστεράς ή καλύτερα του πολιτικού κέντρου ήταν έως τις αρχές της δεκαετίας του ’60 διασπασμένος σε μικρά κόμματα και πολιτικές κινήσεις. Σοφοκλής Βενιζέλος, Ηλίας Τσιριμώκος και Γεώργιος Παπανδρέου ήταν οι αρχηγοί των κοινοβουλευτικών κομμάτων της κεντροαριστεράς εκείνης της εποχής.
Έπρεπε ο Γέρος της Δημοκρατίας να κηρύξει τον «Ανένδοτο» για να ενώσει κόμματα και λαό στην προσπάθειά του να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας μετά από οκτώ χρόνια εξουσίας της ΕΡΕ.
Το ίδιο έγινε το 1981 όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ, έχοντας απορροφήσει το μεγαλύτερο τμήμα της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Μαύρου, κατάφερε να αποτελέσει το μοναδικό κόμμα της κεντροαριστεράς. Ήταν τόσο μεγάλη η δυναμική του, ώστε ακόμη και το ΚΚΕ συμπιέστηκε σε ποσοστά γύρω στο 10%.
Όσοι αποπειράθηκαν να διασπάσουν την κεντροαριστερά, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, είτε οδηγήθηκαν στην πολιτική αφάνεια, είτε αναγκάσθηκαν να επιστρέψουν άρον – άρον.
Χρειάσθηκαν, όμως, μόνο δύο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τον τρίτο Παπανδρέου για να οδηγηθεί η κεντροαριστερά σε πολυδιάσπαση. Αντί ο εγγονός του Γέρου της δημοκρατίας να αποτελέσει τον πόλο γύρω από τον οποίο θα συγκεντρώνονταν όλες οι πολιτικές δυνάμεις του χώρου, συνέβαλε με τον πολιτικό του παλιμπαιδισμό στο να βγουν στην επιφάνεια μωροφιλοδοξίες ανθρώπων που κατά την περίφημη ρήση του … «αν δεν ήταν ο Ανδρέας δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους».
Γι’ αυτούς το πρόβλημα δεν είναι η σωτηρία της Ελλάδος, έστω και εάν αυτό φωνάζουν με σεντόρια φωνή, αλλά η σωτηρία της «καρέκλας» τους.
Ας καταλάβουν, όμως, ότι ο λαός που τους λάτρεψε, συγχωρεί τα λάθη, δεν συγχωρεί όμως τα πάθη, και το πάθος τους για εξουσία είναι πολύ φανερό. Στους δύσκολους καιρούς που περνάμε θάπρεπε να είναι όλοι μία γροθιά και όχι σαράντα κομμάτια.
Τώρα αν θα φθάσουν στην κορυφή ως πρωτογνώστες ή στο σκουπιδαριό της ιστορίας…..ο λαός θα δείξει.
(Απρίλιος 2012)
