Από τους φοίνικες στα πλατάνια
Δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση αν ο κ. Μπακογιάννης, όπως τώρα αφαιρεί τους φοίνικες και ό,τι προ ελαχίστου χρόνου κατασκεύασε για να στραφεί στα πλατάνια και στα μάρμαρα, ακολούθως ξηλώσει τα πλατάνια, για να στραφεί σε γιαπωνέζικο κήπο ώστε και να στοχαζόμαστε περιπατούντες την Πανεπιστημίου.
της Ρέας Βιτάλη
Αγαπητέ αναγνώστη, Για να σου αναπτύξω τις σκέψεις μου για το «Προσεχώς πλατάνια» του δημάρχου μας –Μεγάλος Περίπατος της Πανεπιστημίου– θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε μια αρχή. Οτι ο εξωτερικός χώρος οφείλει να χαίρει ισάξιας σημασίας και σεβασμού με το σπίτι μας.
Ξεκινάμε λοιπόν: Ας πούμε ότι η πολυκατοικία και το σπίτι σας, λόγω παλαιότητας, τραγικών κακοτεχνιών και δεινής οικονομικής κατάστασής σας, βρίσκεται σε κακά χάλια. Δεν είναι μόνο ότι το πάτωμα χάσκει σε σημεία, αλλά και τα υδραυλικά, τα ηλεκτρικά, οι τοίχοι ξερνάνε υγρασίες κ.λπ. Μόνο το σαλόνι, κάπως το κρατάτε με νύχια και δόντια, τα υπόλοιπα δωμάτια, χάος.
Τα παιδιά σας –παιδιά, τι να κάνεις;– σας προτρέπουν κατά διαστήματα να αλλάξετε χρώμα στον καναπέ, εσείς πάντα απαντάτε «Τι χρώμα, μωρέ; Εδώ στάζουν σταλακτίτες από το ταβάνι!».
Κάποια στιγμή χτυπάει και μια αρρώστια, μια πανδημία, που ρουφάει από τον οικογενειακό προγραμματισμό τις οικονομίες σας και πνίγεστε στην ανασφάλεια λόγω σωρείας ανατροπών.
Ωστόσο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή εισβάλλει στο σαλόνι σας ο διαχειριστής με συνεργείο ανθρώπων. Και αρχίζει να βάφει το πάτωμά σας με έντονα χρώματα.
«Βρε! Τι κάνεις εκεί;» διαμαρτύρεστε εσείς. «Ασ’ το. Εχω κάτι στο μυαλό μου» απαντάει μελιστάλακτα. «Πας καλά; Ποιος θα πληρώσει αυτές τις χαζομάρες;» επιμένετε εσείς. «Ησύχασε» λέει με χαμόγελο «Θα πειραματιστούμε. Θα δεις. Θα το βρούμε παρέα. Να είσαι ανοιχτόμυαλη. Θα σου βάλω και φοίνικες».
Όσο και να αναζητάτε λογική, δεν σας ακούει. «Θα δεις» όλο σας υπόσχεται. «Ετσι γίνεται και στην Αμερική, βρε κουτό». Ξέρει αυτός, επιμένει. Παρδαλί το πάτωμα. Εντονα χρώματα, μπογιές, ξεπέτα. Τρελά πράγματα. Και κάτι φοίνικες και κάτι παγκάκια καταμεσής, γεμίζει όλη την πολυκατοικία. Και σας στέλνει τον λογαριασμό.
Εχετε πλέον μπει βαθιά στο παράλογο: «Μα δεν ζήτησα τέτοια πράγματα εγώ! Είχα ένα σωρό θέματα να λυθούν! Δείτε… Δείτε το δικό μου διαμέρισμα, δείτε τη δραματική κατάσταση της πολυκατοικίας μας. Τι γελοία πράγματα είναι αυτά; Βοήθεια!» διαμαρτύρεστε. Ποιος να σας ακούσει; Τα χρήματα αφαιρούνται από τον λογαριασμό σας με το «έτσι θέλω». Δεν βγάζετε «κιχ» επ’ αυτού.
Μέρα με τη μέρα τα χρώματα ξεβάφουν, όλα όσα σας έχει ακουμπήσει δεν βγάζουν νόημα, αλλά τα έχει αφήσει και εσείς προσαρμόζετε τη ζωή σας. Αγανακτείτε τζούφια. Ξεχνάτε τι βλέπετε, ενώ το βλέπετε. Παραμερίζετε στον φοίνικα, παραμερίζετε στο παγκάκι. Γενικώς παραμερίζετε, κατά διαστήματα σιχτιρίζετε, άσ’ τα να πάνε. Αλλά… Αλλά!..
Δεν περνάει παρά ελάχιστος χρόνος και ξαναχτυπάει την πόρτα σας ο διαχειριστής. Φοράει πλέον στολή σαν εργασίας και είναι με επιτελείο ανθρώπων. «Δεν φαντάζομαι!» λέτε εσείς, ενώ δεν ξέρετε και πώς να το αντιμετωπίσετε. «Κάνε στην άκρη» σου χαμογελάει. «Κρατάω μελέτη. Η εκπόνηση της μελέτης για τη νέα μορφή της οικίας σας προέκυψε από μακροχρόνια εργασία και συνεργίες με διακεκριμένους ειδικούς.
Η πρόταση εγκρίθηκε ομόφωνα και απέσπασε επαίνους από τη συνήθως επιφυλακτική επιστημονική κοινότητα» (σας ορκίζομαι, τέτοια λέει). «Και τα προηγούμενα; Τα χρήματά μου που κατασπαταλήθηκαν για τα δικά σου δήθεν πειράματα;» ψελλίζετε. «Δεν μπορώ να ακούω μιζέριες! Δεν καταλαβαίνεις! Είσαι και αχάριστη. Αυτή τη φορά οι φοίνικες θα γίνουν πλατάνια και θα σου στρώσω μέχρι και μάρμαρα. Ολα αλλάζουν!».
Αγαπημένοι μου αναγνώστες. Δεν μπορεί! Πιθανολογώ ότι συμμετέχουμε σε ένα πείραμα. Δεν μου κάνει τίποτα εντύπωση αναφορικά με τον δήμαρχό μας. Μπορώ να τον «διαβάσω», όπως κι εσείς, χωρίς να χρειάζεται να πούμε τίποτα. Δεν μου κάνει εντύπωση ότι δεν έχουμε αναδείξει έναν διεθνή αγώνα «Πεζοδρόμιο trophy» για να έρχονται από όλο τον κόσμο να διαγωνίζονται στη δεξιοτεχνία τού να κυκλοφορήσει ένας άνθρωπος μιας ηλικίας ή ένας γονιός με ένα παιδικό καροτσάκι στην Αθήνα (πλην της Πανεπιστημίου).
Δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση αν ο κ. Μπακογιάννης, όπως τώρα αφαιρεί τους φοίνικες και ό,τι προ ελαχίστου χρόνου κατασκεύασε για να στραφεί στα πλατάνια και στα μάρμαρα, ακολούθως ξηλώσει τα πλατάνια, για να στραφεί σε γιαπωνέζικο κήπο ώστε και να στοχαζόμαστε περιπατούντες την Πανεπιστημίου.
Δεν μου κάνει εντύπωση η άκρα του τάφου σιωπή από την όποια αντιπολίτευση (υπάρχει;). Τίποτα δεν μου κάνει πια εντύπωση, παρά μόνο ένα! Διαχρονικά! Εμείς. Ολοι εμείς. Οι πολίτες και η απάθεια. Η μοιρολατρία. Η μη αίσθηση του «δημοσίου» χρήματος ως δικό μας. Ο βαθύς εθισμός στην κόκα του παράλογου.
ΥΓ. Παρακαλώ να ξαναδιαβάσετε με τα μάτια τού σήμερα το χρονογράφημά μου «Φοβού τις χαριτωμενιές και ζαρτινιέρες φέρουσες» που είχε δημοσιευθεί ως κριτική μου για τον Μεγάλο Περίπατο εν έτει φοινικοδάσους.
——————-
Φοβού τις χαριτωμενιές και ζαρντινιέρες φέρουσες
Πείτε μου στο Θεό σας, ξυπνήσατε ποτέ με τον καημό της Πανεπιστημίου; Αυτή η λεωφόρος με τα τεράστια πεζοδρόμια! Είχατε καημό για περισσότερη άπλα στο περπάτημα σας εκεί; Ή μήπως παρατηρώντας αφρόντιστα παρτέρια, παγίδες πεζοδρόμια και μάτια απελπισμένων εμπόρων πίσω από βιτρίνες είπατε άλλα; Ρ
Εκπαιδευμένη να διαβάζω πίσω από τις λέξεις, μ΄ενδιαφέρει να διαβάζω και πίσω από τις πράξεις. Με συγκινούν, οι επί χάρτου και μολυβιού, οραματιστές. Άνθρωποι που αντέχουν να λογαριαστούν, ακριβώς επειδή έχουν μελετήσει βαθιά αυτό που προτείνουν και έχουν ζυγίσει με μακροχρόνιο συμφέρον. Ηρωικοί, στο να συμμετέχουν στο τρενάκι του τρόμου συναισθημάτων και φωνών ενός ανυπόμονου, καχύποπτου λαού, πλην με ήσυχη συνείδηση ότι έπραξαν το σωστό. Τόσο πλήρεις, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους ξεχασμένοι, εν στενώ και εν κρυπτώ δοξασμένοι.
Παράδειγμα η Πλάκα! Την καμαρώνουμε, σπεύδουμε να ξεναγήσουμε επισκέπτες. Μέσα μας το «έχουμε», ότι πάντα ήταν έτσι. Πόσο γελιέστε! Και ο Στέφανος Μάνος; Τον έχετε ακουστά η νέα γενιά; Έναν εκ των πλέον οραματιστών-ρεαλιστών-έντιμων-αποτελεσματικών πολιτικών που πέρασε από τα μέρη μας. Ο αριστοκράτης του πεζοδρομίου. Ποιος του απέδωσε την τιμή που του αξίζει για την Πλάκα «του»; Ποιος ήταν κοντά του όταν πάλευε με το «παρακράτος» που λυμαινόταν την Πλάκα; Ποια σχολεία, ποια Πανεπιστήμια τον προσκάλεσαν να μιλήσει για το «ιερό» εγχείρημα μέχρι την πραγμάτωσή του; Τα μικροσυμφέροντα είναι πιο ισχυρά από το σύμπαν όλο! (Σκεφτείτε πόσα χρόνια δεν γινόταν η γέφυρα Ρίου-Αντίρριου γιατί δεν την ήθελαν οι φεριμποτάδες!).
Επειγόμαστε για «Καλλιέργεια» μνήμης ώστε να «εκπαιδευτούμε» να ξεχωρίζουμε, ποιο είναι όντως έργο κοινής ωφέλειας με όραμα, παίδεμα, σχέδια, πλάνο και πρακτική εφαρμογή ή ποιο είναι «τυράκι». Να μην μας καθοδηγεί η όντως άγονη έργων εποχή Καμίνη ώστε να πέφτουμε ως χάπατα στην πρώτη ζαρντινιέρα και στο πρώτο κόκκινο οδόστρωμα-χαλί…Χαλί για τα Όσκαρ του χάλι!….Και να σφαζόμαστε μεταξύ μας ενώ μας διαφεύγει το κύριο, το ουσιώδες…
Ποιο ακριβώς το όραμα; Ποιος ο σκοπός; Παρακαλώ αναγνώστες, μην κρίνετε από τις οθόνες σας τον Μεγάλο Περίπατο. Πάτε. Δείτε με τα μάτια σας. Είναι ένα αλαλούμ. Ένα «λίγο έτσι, λίγο γιουβέτσι».
Δεν υπήρξε ιεράρχηση αναγκών της Πρωτεύουσας. Δεν υπάρχει σειρά. Δεν υπάρχει όραμα ώστε μοιραία ν΄αναζητηθεί χρηματοδότηση από κάποιον που εννοείται ότι είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να «ανακριθεί», να πείσει, να αναλύσει κάθε παράμετρο που προσμέτρησε, να εμπνεύσει.
Όχι. Μοιάζει κάτι ανάποδο. Ως να υπάρχει χρήμα και αναζητήθηκε ασμένως, «ουφ! Ευρέθη» άρον άρον ένα ψευτο-όραμα να κουμπώσει. Τι πάει να πει «διαδραστικό»; Δεν είναι έργο τέχνης, δεν έχουμε να κάνουμε με καλλιτέχνη, υπάρχει ένας δήμαρχος που κάνει χαριτωμενιές, «φλερτάρει» με τους πολίτες.
Ένα «Θα το βρούμε παρέα!…Κι αν δεν μας κάνει…ΟΚ».
Υπάρχει μια αναιδής οικειότητα, ένα στυλάκι «Έλα μωρέ, μη σκας». Άραγε θα μπορούσατε, κοιτάζοντας ένα έμπορο στα μάτια, έναν έμπορο που μετά από σειρά τραγωδιών πήρε μια μικροανάσα ελπίζοντας σε ένα «Ίσως και τα καταφέρουμε» με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο τιμόνι της χώρας και ΠΡΙΝ προλάβει ο έρμος!…Στο καπάκι της μικροανάσας έφαγε και μια καραντίνα, είδε το μαγαζί του κλειστό, διέγραψε πελάτες και τουρίστες…
Μελετήστε, παρακαλώ, τα υλικά ή όχι, ήθους, ενσυναίσθησης, ευθύνης, σοβαρότητας…Θα τον βάζατε να συμμετάσχει ΚΑΙ σε ένα διαδραστικό πείραμα; Θα μπορούσατε, αν έστω και μια φορά στη ζωή σας έχετε πεθάνει πάνω από μια επιταγή αν θα πληρωθεί ή όχι;
Ένα ανερυθρίαστα ανάλαφρο «τερτίπι» σε αχαρτογράφητη εποχή, ένα «και πάλι φίλοι είμαστε», είναι, ο Μεγάλος Περίπατος της Αθήνας. Δεν έχουμε απέναντί μας τον Στέφανο Μάνο που πάλεψε για τη Βουκουρεστίου, έχουμε τον Κώστα Μπακογιάννη που χαριεντίζεται «έργο».
Δεν είμαι ανόητη… Αντιλαμβάνομαι ότι ποτέ δεν υπάρχει «κατάλληλος χρόνος» για εμπνευσμένα μεγάλα έργα. Είμαι παλιά. Έχω ζήσει «αναστατώσεις»… Από την πεζοδρόμηση της Τσακάλωφ (όπου και το «Ritsi» αλλά και ο Μήτσος/κωδικοί γενιάς), Βουκουρεστίου, Ερμού, Πλάκα κ.λ.π…
Αναγνώστες μου, θα σας καθοδηγήσω να σκεφτούμε απλά, πρακτικά. Η Αθήνα, και στα χρόνια μας είναι, μια γοητευτική, αρτίστικη πόλη με συγκλονιστική θέα θάλασσα και ηλιοβασιλέματα που σε πεθαίνουν. Τι ορίζει τη γοητεία για μένα; Το να φοράς όμορφα ακόμα και την ασχήμια σου.
Σας κρυφακούω συχνά να λέτε: «Πόσο ομόρφυνε το κέντρο!». Αλλά σας ακούω και να λέτε ότι χρειάζεται νοιάξιμο, συνεχή φροντίδα, καθαριότητα, φωτισμό, αστυνόμευση.
Επιτρέψτε μου, χρειάζεται και κάτι πιο σημαντικό απ΄όλα, κάτι πιο ιερό γιατί έχει να κάνει με συνολική συνείδηση. Πρέπει να φροντίσει τα πιο αδικημένα τέκνα της. Αυτά που έφαγαν στο πετσί τους, όλο το δράμα του σύγχρονου Εμφυλίου.
Μια περιοχή από το Αρχαιολογικό Μουσείο – από τα πιο πολύτιμα Μουσεία της Ανθρωπότητας που ντρέπεσαι να βλέπεις την εγκατάλειψη- και βέβαια όλη την πέριξ μεγάλη περιοχή.
Μια κατακαημένη Στουρνάρη και μέσα και μέσα και πάνω και πίσω…Ένας λόφος και δώστου…Εκείνα τα μαρτυρικά Εξάρχεια και άλλο και άλλο!
Όλη η αστική καρδιά της Αθήνας μας, που μετακόμισε για να δραπετεύσει από το «κακό», πήγε βόρεια, νότια, ξιπάστηκε, καταχρεώθηκε σε μεζονέτες της κακιάς ώρας… Και επέστρεψε. Γερασμένη, πονεμένη, σκιαγμένη, απελπισμένη….
Κι ωστόσο δίπλα της, παράλληλα ανθίζει ένα θαύμα, μια νέα γενιά, πανέμορφη, κεφάτη, με αισθητική απίστευτη, τυπάκια, που στήνουν κάτι μαγαζιά και ομορφαίνουν το σύμπαν, καταβρέχουν γοητεία… Κάποια στιγμή, κάτι ψέλλισαν οι Άρχοντες γι΄αυτά τα μέρη. Αυτά είναι οράματα! Αυτά είναι τα δύσκολα.
Θέλουν μέθοδο, συνέργειες, πάθος, μελέτη, μελέτη, μελέτη, χρόνο γόνιμο… Πείτε μου στο Θεό σας, ξυπνήσατε ποτέ με τον καημό της Πανεπιστημίου; Αυτή η λεωφόρος με τα τεράστια πεζοδρόμια! Είχατε καημό για περισσότερη άπλα στο περπάτημα σας εκεί; Ή μήπως παρατηρώντας αφρόντιστα παρτέρια, παγίδες πεζοδρόμια και μάτια απελπισμένων εμπόρων πίσω από βιτρίνες είπατε άλλα; Τόσα που έχουμε δει, τόσα που έχουμε ζήσει στο πετσί μας ας γίνουμε περισσότερο απαιτητικοί, εκλεκτικοί και κυρίως πονηρεμένοι.
Ζήσαμε τον λαϊκισμό… Ο λαϊκισμός έχει πολλά πρόσωπα… Ας μάθει ο δήμαρχος από τον Πρωθυπουργό. Ο τρόπος διαχείρισης της παγκόσμιας τραγωδίας «κορονοϊός» στη χώρα μας, η ιεράρχηση αξιών, η συνεχής ενημέρωση, η ανάληψη ακέραιης ευθύνης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η συμπόρευση με το δράμα του πολίτη, οι άνθρωποι που επελέγησαν ως συνεργάτες σε κομβικούς ρόλους, το «ακριβώς» σε κάθε εξήγηση, ο μη λαϊκισμός…
Πάνω απ΄όλα μας υπενθύμιζε ηθικές αξίες. Αυτές στερείται ο Μεγάλος Περίπατος.
Φοβού τις χαριτωμενιές και ζαρτινιέρες φέρουσες.
Πηγή: Protagon.gr
